آمارگیران

[Maryam-Mohammadian]

کاربرد مدل های پارامتری در تحليل بقا در سرطان معده     
       
نويسندگان: عبدالرضا رجائی فرد ، بيژن مقيمی دهکردی *، سيد حميد رضا طباطبائی ، بهرام ضيغمی ، آزاده صفائی ، محمد امين پور حسينقلی ، سيد ضياءالدين تابعی



سابقه و هدف: مدل مخاطره متناسب کاکس، رايج­ترين روش برای تجزيه و تحليل اثر متغيرها بر روی زمان بقاء مي ­باشد، اما، تحت شرايط معين مدل­های پارامتری مي ­توانند بر مدل کاکس برتری داشته باشند. در مطالعه حاضر با استفاده از مدل کاکس و جايگزين های پارامتری از قبيل مدل وايبل، نمايی و لگ نرمال، عوامل مؤثر بر بقاء بيماران مبتلا به سرطان معده، ارزيابی و کارآيی مدل­ها برای ارائه بهترين مدل مقايسه گرديد.

مواد و روش­ها: به منظور تعيين عوامل مستقل کاهنده بقا در سرطان معده، روش­های پارامتری و نيمه پارامتری بر روی بيماران ثبت شده در مرکز ثبت تومور استان فارس اعمال گرديد. مقايسه ما بين مدل­ها با استفاده از معيار آکائيکه ( Akaike Information Criterion ) صورت پذيرفت.

نتايج: از 442 بيمار، 266 نفر (2/60 درصد) در طول دوره فوت کرده بودند. نتايج تجزيه و تحليل داده­ ها با استفاده از مدل کاکس و مدل­های پارامتری تقريبا مشابه بود. بر اساس معيار آکائيکه، مدل­های وايبل و نمايی به ترتيب، با مقادير 848 و 850 بهترين برازش را بر داده ­های بقاء داشتند. بيماران با سنين 75-60 و بيشتر از 75 سال در زمان تشخيص و همين طور درجه تمايز يافتگی ضعيف تومور و وجود متاستاز در زمان تشخيص بيماری با خطر بالاتر مرگ همراه بودند (05/0 p< ).

نتيجه گيری: اگرچه نسبت مخاطره در مدل کاکس و مدل­های پارامتری تقريبا مشابه بود، ولی بر اساس معيارآکائيکه، مدل­های وايبل و نمايی، مدل­های بهتری برای تحليل بقا مي­ باشند